Blij dat Bert gisteren veilig aangekomen is in de Roompot rijd ik in alle vroegte naar de jachthaven. Vreemd en toch weer heel vertrouwd om hier aan boord te komen. Samen maken we de laatste 5 nm van onze reis. Ietsje later dan we hadden doorgegeven varen we na 800 dagen weer door de havenpieren van onze haven in Colijnsplaat. We zijn weer thuis. Het is over! Op de kade wordt getoeterd en geklapt. Familie en een groepje vrienden met hun kinderen hebben zich door de slechte voorspellingen niet tegen laten houden om ons welkom te heten. We leggen aan in de met balonnen en slingers versierde box. Konden we bij ons vertrek lekker buiten aan de koffie, nu vinden we dat we het onze gasten niet aan kunnen doen.  Terwijl wij onze laatste mijlen voor de wind zeilden, stonden zij te blauwbekken van de kou op de kade. We gaan dus maar naar het clubhuis waar Cees en Jacobien koffie serveren in een warme omgeving. We kletsen gezellig bij en daarna rest ons de droeve taak om Äventyr te ontdoen van haar dagelijkse boodschappen en onze kleren. Na meer dan 2 jaar wordt ze weer een weekendboot en geen woonboot meer. Voorlopig zal ze deze week werkeloos en moederziel alleen aan de steiger liggen.

Het is weer een vroegertje vanmorgen. De wind komt vandaag uit het noordwesten en moet naar het westen draaien. Met stroom tegen vaar ik langs de Belgische kust. Met 18 tot 22 kts wind (windkracht 5) en een halve windse koers, schiet ik ondanks de stroom tegen lekker op. De golven lopen wel precies van de zijkant en tot 2 keer toe spoelt er eentje genadeloos door de kuip. Het ondiepe water woelt het zand om en één golf piept zelfs naar binnen toe, zout water en zand achterlatend in de kajuit. Bij Oostende twijfel ik binnen of buiten de zandbanken om te gaan naar Zeebrugge. Uit ervaring uit het verleden weet ik dat de zee altijd onrustig is voor Zeebrugge. Ik besluit dan ook om buiten de banken om te gaan. Een besluit wat ik een klein uurtje later erg betreur. De golven zijn zo’n twee meter en ik ga ongewild volledig over de zandplaat. De geleende kaart van de nederlandse en belgische kust geeft op de plaat een diepte van 3 meter. En de dieptemeter loopt terug naar 4,9 meter, de combinatie van de golven en het zand maken het tot een hachelijk halfuurtje. Ik zet dan ook koers naar de diepvaarwater aanvaarroute van de Westerschelde. En zie op een paar mijl afstand mijn eerste Nederlandse windmolenpark in de Noordzee. Moet nog steeds een beetje wennen aan die relatief ondiepe Noordzee als je dieptes van 5000-9600 meter onderweg ook hebt gezien begrijp je wellicht dat ik zenuwachtig wordt bij 5 meter diepgang op het moment dat je over een zandplaat gaat. Maar de zon maakt het aangenaam en het is heerlijk zeilen. De laatste mijlen met de Oosterscheldekering in zicht krijg ik stroom mee en zie zo de Roompotsluis snel dichterbij komen. Een vreemd gevoel maakt zich van me meester. Het log telt bijna 9700 nm (gelijk aan van Zeeland naar Argentinië) en nu komen we weer in heel bekend vaarwater. Ik bel Annette, dat ik er ben. Na de laatste week solo gezeild te hebben komt ze morgen voor de laatste mijlen naar Colijnsplaat weer aan boord. In de haven neem ik een heerlijke warme douche. De boot hoef ik niet zoutvrij te maken want terwijl ik wat gaat eten breekt er een zwaar onweer los en wordt Äventyr ook getracteerd op een verlijke douche, ik hoef dan ook alleen de binnenkant nog maar zand en zoutvrij te maken. Want een heerlijk gevoel om weer thuis te zijn op je eigen prachtige zeilwater de Oosterschelde.

Het leek vandaag een verwaaidag te worden, met een windvoorspelling van 7 tot 8 bft. Nadat het vannacht behoorlijk heeft gespookt, lijkt de wind minder te worden. De stroom staat pas om 13.00 uur weer mee, dus hoef ik me vanmorgen niet te haasten. De voorspelling is windkracht 5 tot 6 uit het zuidwesten. Voor mij precies wind mee, dus samen met Jean Pierre besluiten we om toch vandaag te varen. Het gaat weer snel, zelfs alleen op een dubbel gereefd grootzeil. Zeker rondom Calais loopt de stroom hard en met een 22 tot 25 kts wind (6 bft) varen we steeds tussen de 8,5 en 9 nm per uur. Ter hoogte van Cap Griss neemt de wind iets af en kan de genua bij. Tevens besluit ik lekker zelf te gaan sturen. De golven afsurfend is echt kicken het log blijft werken en klokt regelmatig 12 knoppen. De verwaaidag wordt een heerlijke zeildag: en met 47 nm in minder dan 6 uur ben ik zeer tevreden. Het lijkt Jean Pierre en mij, een prima reden om lekker met zijn dochters uit eten te gaan in Boulogne.

Voor de wekker van zes uur al wakker. Als dat geen goedteken is weet ik het niet meer. Gisterenavond op tijd naar bed gegegaan om voldoende uitgerust te zijn. Doel is om vanochtend om 07.00 uur uit te varen. Uiteindelijk wordt het een kwartiertje later, maar om 07.15 uur staan de zeilen. En ik ben niet de enige die vroeg vertrek. Het is alom bedrijvigheid in de haven. Dat kan gezellig worden onderweg. Ze gaan namelijk ook allemaal dezelfde kant op. Eenmaal buiten de rade van Cherbourg valt de wind met 15-20 knoppen mee maar de golven zijn nog vervelend. Gezien ik ze de eerste twee uur dwars in heb. Maar we gaan als een speer, de stroom gaat net zo’n beetje meelopen en we klokken dan ook snelheden van 9-10 knoppen over de grond. Helaas vervolg ik alleen mijn weg de andere zeilers gaande hoek om bij Barfleur op zoek naar de beschutting. Danmaar alleen verder eerste doel is 90 graden richting Fecamp zo’n 80Nm verder. Golven en wind sluiten de handen in één en helpen mij met een snelle oversteek een kleine negen uur verder ben ik terhoogte van Fecamp. En heb een gemiddelde snelheid van 9 knoppen gehaald inclusief stroom tegen voor de laatste drie uur. Het gaat eigenlijk te hard ik surf de golven af en haal hierbij regelmaatig snelheden van 12 knopen (max. normaal 7,5Kn). Door de hoge snelheid klapt het grootzeil in en voorkomt de bulletallie een ongewenste klapgijp. Ray mijn stuurmaat heeft er de handen vol aan om ons op de golven enigszins op koers te houden. Bij de volgende surf schiet ook de boom los van de mast en wordt de Genua met boom een ongeleid projectiel. Het log besluit dat het tijd is voor een pauze want die stopt ermee, was ook zo hard werken voor hem. Tijd voor actie genua wegrollen boom opnieuw fixeren op voordek. En gezien mijn maag begint te knorren. Laat ik de genua ingerold om een potje voor mijzelf te gaan koken. Het is binnen een stuk rustiger nu deGenua weggerold is. De wind en golven daarentgen zijn wel toegenomen de golven schat ik gemiddeld op 2 meter met af en toe een vervelende breker van 3 meter er tussen. De wind heeft zich niet geheel aan de voorspeling gehouden en is ondertussen zo’n 30 kn met af en toe een wat hardere vlag tussendoor. Tijd om de plannen bij te stellen mijn beoogde einddoel voor morgenochtend was Boulogne. Maar met zo’n 25Nm te gaan naar Dieppe lijkt dat mij ook een prima eindbestemming voor vandaag. Om 22.30 uur lig ik vast in de haven naar letterlijk de haven ingspoeld te zijn eenmaal binnen de havenmond tijd om het zeil op te ruimen en alle stootwillen en lijnen voorbereid om aan te leggen. De Franse buurman begrijpt mijn bedoeling niet als ik hem vraag om mij even te helpen met aanleggen. Danmaar een tweede poging in alle rust en ik lig. Moe maar voldaan zijn er vandaag 110Nm onder de kiel doorgegaan en dat in de recordtijd van vijftien en een half uur. Morgen opnieuw een poging om naar Boulogne te komen voor nu weltrusten.

‘Annette, kijk even mee, lag die blauwe boot nu al zo ver van ons vandaan?’.  Eingelijk weet Bert zelf het antwoord al en zonder mijn blik naar buiten af te wachten roept hij Peter al op een gaat op zoek naar zijn zeilpak. De Blue Note, een Engelse boot, krabt achter haar anker en is al halverwege de buitenhaven richting de uitgang gedreven. Peter pikt Bert op en full speed varen ze naar de onfortuinlijke boot. De nachtmerrie voor iedere ankerende zeiler!  Je hoopt dat het je nooit overkomt, maar al het gebeurt dat andere zeilers dan ook opletten en actie nemen. Nu zeikt het de hele dag al weer van de regen, dus een verzetje op zo’n saaie dag is niet verkeerd. We zien nog een bootje aankomen.Later blijkt dat een lokale visser, de haven heeft gealarmeerd en met hun 150 Pk moter zijn ze eerder bij de Blue Note dan Bert en Peter. Bert en een Franse havenman halen met moeite hun 35 meter ankerketting en Delta anker naar boven. Normaal gesproken een combinatie die ligt als een huis. De ketting blijkt alleen om het anker geslagen te zijn en is hierdoor niet goed ingegraven. Samen met het bootje van de haven brengen ze het schip naar de Marina. Een uur of drie later komt de dinghy met 2 zeer opgeluchte Engelse zeilers. ‘We zagen opeens exact dezelfde boot in de haven liggen’, komt er nog al droog uit. Dolbij met onze actie komen ze een fles gin brengen.

‘Gisterenavond rolden we wel een beetje’, vertelde Peter ons via de marifoon, maar na het keren van tij kwam de rust terug verzekerde hij ons. Om 02.00 uur doe ik hem verschillende niet echt vriendelijke verwensingen. De boot rolt als een gek heen en weer, en slapen is toch al niet zo vanzelfsprekend voor mij de laatste maanden. Maar nu ligt zelfs Bert tot 04.00 uur wakker. Alles doet ons zeer; schouders en nek zijn gewoon verkrampt. Nogal brak staan we dan ook op. Onze eerste missie is tanken in St. Peter Port. Helaas tank je hier nu rode diesel in plaats van de gewone witte diesel. Op de kanaaleilanden betaal je geen belasting over de brandstof en dat scheelt enorm (ongeveer 0,50 per liter). Helaas leveren sinds begin dit jaar een witte diesel meer. Rode diesel is in de rest van de EU verboden voor plezierboten. Maar ja we hebben diesel nodig en ze verkopen hier niet anders. We zullen het bonnetje dus maar niet kwijt raken!  Met de beide tanks vol met “het illegale spul” zetten we koers naar Cherbourg. En niet alleen, een complete armada vaart zowel voor als achter ons. De Etoile de Mer, met Peter en Miranda had startproblemen na het tanken en vaart iets achter ons. Het gaat lekker. Er staat een noordwestenwind kracht 4 en ondanks 2 riffen in het grootzeil en de genua iets ingerold varen we steeds rond de 7 tot 7,5 mijl per uur door het water. We varen ongeveer 60 graden aan de wind. En we krijgen hier heel wat “bonusmiles”. Tussen Guernsey en Cherbourg ligt de Race van Alderney en Cap La Hague. Beiden bekend om hun enorme stromingen. De GPS staat dan ook al snel op 9 mijl per uur. Tot de 10 duurt even, we zien 9.94, 9,97 maar de 10 wil maar niet lukken. Dan gaat het opeens snel! Binnen 10 minuten varen we 11 mijl per uur en gaat het nog steeds harder. We klokken 12,8 nm per uur. Harder zijn we nog nooit gegaan. ‘En de golven zijn zo heerlijk rustig’, zeg ik tegen Bert. Fout!  Had je mond gehouden. Bij Cap La Hague zit een ondiepte en van Speedy op rustig wateren, worden we Speedy in de wasmachine. Een half uur worden we door de woeste zee heen en weer geschud en klappen we soms ongenadig hard op de golven. We varen nu meer naar het oosten en hierdoor meer voor de wind. We gaan door de stroom zo hard (nog steeds boven de 12 mijl per uur), dat we de wind gewoon dood varen en de zeilen gaan klapperen. We steken iets meer naar buiten om uit de wasmachine te komen en na een half uurtje is de rust weer gekeerd. Wat een enorm verschil. Na een gijp kunnen we richting Cherbourg met ruime wind. De hemel is vandaag strakblauw en het laatste uur is een waar zeilersgenot.  ‘Oh kon het maar altijd zo zijn’, zucht ik tegen Bert. We gaan nog steeds 8 nm per uur en het is zo vredig. Äventyr zeilt heerlijk, de blauwe golven duwen steeds zachtjes tegen haar achterkant. We rollen niet, stampen niet, we zouden bijna een puzzel kunnen maken binnen. Normaal gaan we in Cherbourg in de haven, maar volgens Peter en Miranda kan je hier ook prima ankeren. Ons anker gaat uit, achter de douaneboot. We liggen nog maar net als Peter langs vaart en vertelt dat we voorbij de gele boeien moeten gaan liggen. Voor de zekerheid checken we het via de marifoon bij de douaneboot voor ons. Zij bevestigen dit en we gaan anker op een laten het 500 meter verder weer vallen. Maar nu liggen we te dicht op de Etoile de Mer. De 35 meter ankerketting gaat dus weer omhoog om 10 minuten later iets meer naar voren weer te water te gaan. Opeens ligt er een bootje met militairen naast ons. We mogen hier niet ankeren, maar moeten voor de gele boeien gaan liggen. Nu zijn we het spoor toch echt bijster.  ‘Wie bepaalt hier’, vraagt Bert aan de militairen’.  ‘Wij’, is het antwoord. Na, ja voor een 4^e keer ankeren kan vandaag ook nog wel. Uiteindelijk liggen we meer dan een uur na onze aankomst eindelijk vast op een plaats waar niemand problemen mee heeft. Bert pompt snel Avontuurtje op, we nemen een douche buiten (wel dicht tegen de kajuitingang en onder buiskap, want echt warm is het niet) en gaan op zoek naar de supermarkt. Met Avontuurtje kunnen we veel dichterbij komen dan vanuit de jachthaven. Dat scheelt weer een aardig stuk sjouwen. Na nog een bak thee op de Etoile de Mer duiken we ons bed in, met de hoop dat we vannacht wel rustig liggen.